Search the Community

Μετά την Ανάστασή του, ο Ιησούς Είχε Σάρκινο ή Πνευματικό Σώμα; Η απάντηση της Αγίας Γραφής Η Γραφή λέει ότι ο Ιησούς “θανατώθηκε ως σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε [αναστήθηκε] ως πνεύμα”.—1 Πέτρου 3:18· Πράξεις 13:34· 1 Κορινθίους 15:45· 2 Κορινθίους 5:16. Τα λόγια του ίδιου του Ιησού έδειξαν ότι δεν θα ανασταινόταν με το αποτελούμενο από σάρκα και αίμα σώμα του. Είπε ότι θα έδινε “τη σάρκα του για χάρη της ζωής του κόσμου”, ως λύτρο για την ανθρωπότητα. (Ιωάννης 6:51· Ματθαίος 20:28) Αν ανασταινόταν με το ίδιο σάρκινο σώμα, θα ακύρωνε τη λυτρωτική θυσία. Αυτό όμως δεν συνέβη, επειδή η Γραφή λέει ότι θυσίασε τη σάρκα και το αίμα του «μία φορά για πάντα».—Εβραίους 9:11, 12. Αν ο Ιησούς αναστήθηκε με πνευματικό σώμα, πώς γίνεται να τον έβλεπαν οι μαθητές του; Τα πνευματικά πλάσματα μπορούν να πάρουν ανθρώπινη μορφή. Μάλιστα, άγγελοι που το έκαναν αυτό στο παρελθόν έφαγαν και ήπιαν μαζί με ανθρώπους. (Γένεση 18:1-8· 19:1-3) Εντούτοις, παρέμεναν πνευματικά πλάσματα και μπορούσαν να εγκαταλείψουν τον υλικό κόσμο.—Κριτές 13:15-21. Μετά την ανάστασή του, και ο Ιησούς επίσης πήρε προσωρινά ανθρώπινη μορφή, όπως είχαν κάνει οι άγγελοι παλιότερα. Ως πνευματικό πλάσμα, όμως, ήταν σε θέση να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται ανά πάσα στιγμή. (Λουκάς 24:31· Ιωάννης 20:19, 26) Τα σάρκινα σώματα με τα οποία υλοποιήθηκε δεν ήταν πανομοιότυπα σε κάθε εμφάνισή του. Γι’ αυτό, ακόμα και οι στενοί του φίλοι τον αναγνώριζαν μόνο από τα λόγια και τις πράξεις του.—Λουκάς 24:30, 31, 35· Ιωάννης 20:14-16· 21:6, 7. Όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε στον απόστολο Θωμά, προσέλαβε ένα σώμα που είχε σημάδια από πληγές. Το έκανε αυτό για να ενισχύσει την πίστη του Θωμά, εφόσον εκείνος αμφέβαλλε για την ανάσταση του Ιησού.—Ιωάννης 20:24-29. https://www.jw.org/el/βιβλικές-διδασκαλίες/ερωτήσεις/

ΘΕΜΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ—Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΕΣΑΣ Η Ανάσταση του Ιησού—Συνέβη Πραγματικά; Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ Ηρόδοτος, που έζησε πριν από 2.500 χρόνια, αφηγήθηκε τα εξής για τους Αιγυπτίους των ημερών του: «Στα συμπόσια των πλουσίων, αφού τελειώσει το δείπνο, κάποιος περιφέρει ένα ξύλινο ομοίωμα νεκρού μέσα σε φέρετρο, σκαλισμένο και ζωγραφισμένο ώστε να μοιάζει εντελώς με νεκρό, συνολικού μήκους ενός ή δύο πήχεων. Το δείχνει σε κάθε συνδαιτυμόνα και του λέει: “Κοίταξέ το και ύστερα πιες και γλέντησε. Γιατί και εσύ έτσι θα γίνεις όταν πεθάνεις”». Δεν είχαν μόνο οι Αιγύπτιοι αυτή τη στάση απέναντι στη ζωή και στο θάνατο. Σήμερα, η φράση «Φάε, πιες και γλέντησε» έχει γίνει στερεότυπη. Αν η ζωή τελειώνει με το θάνατο, γιατί να μην την ευχαριστηθούμε όσο γίνεται; Γιατί να έχουμε υψηλές αξίες; Αν ο θάνατος τερματίζει τα πάντα, είναι απόλυτα λογικό να ζούμε για το σήμερα. Αναφερόμενος σε αυτό το ζήτημα, ο απόστολος Παύλος είπε για τη στάση όσων δεν πιστεύουν στην ανάσταση: «Αν οι νεκροί δεν θα εγερθούν, “ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε”».—1 Κορινθίους 15:32. Φυσικά, ο ίδιος ο Παύλος δεν πίστευε ότι ο θάνατος συνεπάγεται αιώνια λήθη. Ήταν πεπεισμένος ότι οι νεκροί θα ζούσαν και πάλι, με την προοπτική να μην πεθάνουν ποτέ ξανά. Η πεποίθησή του στηριζόταν σε ένα γεγονός τεράστιας σημασίας, το οποίο θεωρούσε αδιαμφισβήτητα αληθινό—την ανάσταση* του Χριστού Ιησού. Μάλιστα, η ανάσταση ήταν το σπουδαιότερο γεγονός που ενίσχυε την πίστη των πρώτων μαθητών. Ποια σημασία έχει, όμως, η ανάσταση του Ιησού για εμάς; Πώς γνωρίζουμε ότι συνέβη πραγματικά; Ας δούμε πώς ανέλυσε ο Παύλος αυτά τα ζητήματα, γράφοντας στους Χριστιανούς της Κορίνθου. ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΓΕΡΘΕΙ; Ορισμένοι Χριστιανοί στην αρχαία Κόρινθο βρίσκονταν σε σύγχυση γύρω από αυτό το ζήτημα, ενώ άλλοι δεν πίστευαν καθόλου σε κατά γράμμα ανάσταση. Στην πρώτη του επιστολή προς εκείνους, ο απόστολος απαρίθμησε τις συνέπειες που θα υπήρχαν αν η ανάσταση δεν ήταν πραγματική, γράφοντας: «Αν πράγματι δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών, ούτε ο Χριστός έχει εγερθεί. Αλλά αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, το κήρυγμά μας είναι βεβαίως μάταιο και η πίστη μας είναι μάταιη. Βρισκόμαστε δε και ψευδομάρτυρες του Θεού . . . Η πίστη σας είναι άχρηστη· είστε ακόμη στις αμαρτίες σας. . . . Και εκείνοι που κοιμήθηκαν τον ύπνο του θανάτου σε ενότητα με τον Χριστό χάθηκαν».—1 Κορινθίους 15:13-18. «Εμφανίστηκε σε περισσότερους από πεντακόσιους αδελφούς σε μία περίπτωση . . . Έπειτα από αυτό, εμφανίστηκε στον Ιάκωβο, κατόπιν σε όλους τους αποστόλους· αλλά τελευταίο από όλους εμφανίστηκε και σε εμένα».—1 Κορινθίους 15:6-8 Ο Παύλος ξεκίνησε με ένα ακλόνητο επιχείρημα: Αν οι νεκροί δεν θα εγερθούν, τότε ο Χριστός, ο οποίος πέθανε, δεν θα μπορούσε να έχει εγερθεί σε ζωή. Τι θα επακολουθούσε σε περίπτωση που δεν είχε εγερθεί; Τότε, το κήρυγμα των καλών νέων θα ήταν μάταιο, μια τεράστια απάτη. Εξάλλου, η ανάσταση του Χριστού αποτελούσε θεμελιώδες στοιχείο της Χριστιανικής πίστης, άρρηκτα συνυφασμένο με ορισμένες από τις βασικότερες διδασκαλίες της Γραφής σχετικά με την κυριαρχία του Θεού, το όνομά του, τη Βασιλεία του και τη σωτηρία μας. Αν η ανάσταση δεν είχε συμβεί, τότε το άγγελμα του Παύλου και των άλλων αποστόλων θα ήταν απλώς κενά, άχρηστα λόγια. Θα υπήρχαν και άλλες συνέπειες. Αν ο Χριστός δεν είχε εγερθεί από τους νεκρούς, η Χριστιανική πίστη θα ήταν μάταιη, κενή, βασισμένη σε ένα ψέμα. Εκτός αυτού, ο Παύλος και οι άλλοι θα είχαν πει ψέματα, όχι μόνο για την ανάσταση του Ιησού, αλλά και για εκείνον που έλεγαν ότι τον ανέστησε, τον Ιεχωβά Θεό. Επιπλέον, ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός «πέθανε για τις αμαρτίες μας» θα ήταν και αυτός ανυπόστατος—επειδή αν ο ίδιος ο Σωτήρας δεν είχε σωθεί από το θάνατο, δεν θα μπορούσε να σώσει άλλους. (1 Κορινθίους 15:3) Κατά συνέπεια, οι Χριστιανοί που είχαν πεθάνει, σε μερικές περιπτώσεις με μαρτυρικό τρόπο, είχαν χαθεί με την ψεύτικη ελπίδα ότι θα ανασταίνονταν. Ο Παύλος συμπέρανε: «Αν μόνο σε αυτή τη ζωή έχουμε ελπίσει στον Χριστό, είμαστε οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους». (1 Κορινθίους 15:19) Ο Παύλος, όπως και άλλοι Χριστιανοί, υπέστη απώλειες, δέχτηκε διωγμό, υπέμεινε ταλαιπωρίες και βρέθηκε αντιμέτωπος με το θάνατο επειδή πίστευε στην ανάσταση και σε ό,τι αυτή συνεπαγόταν. Πόσο ανώφελα θα αποδεικνύονταν όλα αυτά αν η ανάσταση ήταν ένα μεγάλο ψέμα! ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ Ο Παύλος δεν πίστευε ότι ίσχυε καμιά από αυτές τις αρνητικές συνέπειες. Ήξερε ότι ο Ιησούς είχε εγερθεί από τους νεκρούς και συνόψισε τις αποδείξεις για χάρη των Κορινθίων, γράφοντας «ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας σύμφωνα με τις Γραφές· και ότι θάφτηκε, ναι, ότι εγέρθηκε την τρίτη ημέρα σύμφωνα με τις Γραφές· και ότι εμφανίστηκε στον Κηφά, κατόπιν στους δώδεκα».* Στη συνέχεια, προσθέτει: «Έπειτα από αυτό, εμφανίστηκε σε περισσότερους από πεντακόσιους αδελφούς σε μία περίπτωση, οι πιο πολλοί από τους οποίους παραμένουν μέχρι τώρα, αλλά μερικοί κοιμήθηκαν τον ύπνο του θανάτου. Έπειτα από αυτό, εμφανίστηκε στον Ιάκωβο, κατόπιν σε όλους τους αποστόλους· αλλά τελευταίο από όλους εμφανίστηκε και σε εμένα».—1 Κορινθίους 15:3-8. Ο Παύλος ξεκίνησε δηλώνοντας ρητά ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, θάφτηκε και αναστήθηκε. Γιατί ήταν τόσο βέβαιος; Κατ’ αρχάς, υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες. Ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε σε μεμονωμένα άτομα (περιλαμβανομένου του Παύλου), σε μικρές ομάδες, ακόμη και σε ένα πλήθος 500 ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων αναμφίβολα θα είχαν ενδοιασμούς όταν άκουσαν για την ανάσταση του Ιησού! (Λουκάς 24:1-11) Οι περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες ήταν ακόμη ζωντανοί την εποχή του Παύλου και μπορούσαν να επιβεβαιώσουν αυτές τις περιπτώσεις εμφάνισης του Ιησού. (1 Κορινθίους 15:6) Ίσως απορρίπτει κανείς εύκολα έναν ή δύο αυτόπτες μάρτυρες, αλλά όχι 500 ή παραπάνω. Προσέξτε επίσης ότι, όπως ανέφερε δύο φορές ο Παύλος, ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του Ιησού έγιναν «σύμφωνα με τις Γραφές». Αυτά τα γεγονότα επιβεβαίωσαν ότι οι προφητείες των Εβραϊκών Γραφών σχετικά με τον Μεσσία είχαν εκπληρωθεί, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο Ιησούς ήταν όντως ο υποσχεμένος Μεσσίας. Παρά τα λεγόμενα των αυτοπτών μαρτύρων και των Γραφών, υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη εκείνοι που αμφισβητούν το ότι ο Ιησούς εγέρθηκε. Ορισμένοι λένε ότι οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα του και στη συνέχεια ισχυρίστηκαν ότι έγιναν μάρτυρες της ανάστασής του. Ωστόσο, οι μαθητές δεν είχαν ούτε τη δύναμη ούτε την επιρροή να ξεπεράσουν το εμπόδιο των Ρωμαίων φρουρών στην είσοδο του μνήματος. Άλλοι διατείνονται ότι οι περιπτώσεις εμφάνισης του αναστημένου Ιησού ήταν απλώς ψευδαισθήσεις. Το γεγονός, όμως, ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε σε πολλούς ανθρώπους σε διαφορετικές στιγμές αντικρούει τη θεωρία τους. Επίσης, θα ήταν άραγε λογικό να πιστεύουμε ότι μια ψευδαίσθηση θα έψηνε και θα πρόσφερε ψάρια, όπως ο αναστημένος Ιησούς στη Γαλιλαία; (Ιωάννης 21:9-14) Θα μπορούσε μια ψευδαίσθηση με μορφή άντρα να πει σε εκείνους που τον έβλεπαν να τον αγγίξουν;—Λουκάς 24:36-39. Άλλοι πάλι κατηγορούν τους μαθητές ότι η ανάσταση ήταν μια απάτη που έστησαν οι ίδιοι. Αλλά τι όφελος θα είχαν από αυτό; Η μαρτυρία για την ανάσταση τους εξέθετε στο χλευασμό, στις κακουχίες και στο θάνατο. Γιατί να έμπαιναν σε τέτοιον κίνδυνο για να υποστηρίξουν ένα ψέμα; Επιπλέον, ξεκίνησαν τη μαρτυρία τους από την Ιερουσαλήμ, μπροστά στα μάτια των εναντίων τους, που ήταν έτοιμοι να τους καταδικάσουν με την παραμικρή αφορμή. Η ανάσταση ήταν αυτό ακριβώς που παρείχε στους μαθητές το θάρρος να δίνουν μαρτυρία για τον Κύριό τους ακόμη και υπό τον πιο βίαιο διωγμό. Το γεγονός της ανάστασης έγινε κεντρικός άξονας της Χριστιανικής πίστης. Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν διακινδύνευαν τη ζωή τους μόνο και μόνο για να δώσουν μαρτυρία σχετικά με έναν σοφό δάσκαλο που δολοφονήθηκε. Τη διακινδύνευαν για να διακηρύξουν την ανάσταση του Ιησού, επειδή αποδείκνυε ότι εκείνος ήταν ο Χριστός, ο Γιος του Θεού, ένα ισχυρό, ζωντανό πρόσωπο που τους υποστήριζε και τους καθοδηγούσε. Η ανάστασή του σήμαινε ότι και εκείνοι θα εγείρονταν από τους νεκρούς. Πράγματι, αν ο Ιησούς δεν είχε εγερθεί, δεν θα υπήρχε Χριστιανοσύνη. Αν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί, ίσως να μην είχαμε ακούσει καν για αυτόν. Ποια σημασία έχει, όμως, η ανάσταση του Χριστού για εμάς σήμερα; Στην Αγία Γραφή, η λέξη ἀνάστασις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει κατά κυριολεξία «επανέγερση». Υποδηλώνει ότι κάποιος επανέρχεται στη ζωή με την ταυτότητα, την προσωπικότητα και τις αναμνήσεις που τον καθιστούν μοναδικό. Με τον όρο “οι δώδεκα” εννοούνται “οι απόστολοι” μολονότι προσωρινά, μετά το θάνατο του Ιούδα του Ισκαριώτη, υπήρχαν μόνο 11. Σε μια περίπτωση εμφάνισης του Ιησού, το πολύ 10 από αυτούς θα μπορούσαν να εκπροσωπούν τους 12, καθώς ο Θωμάς απουσίαζε.—Ιωάννης 20:24. ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ Ποιοι θα αναστηθούν; «Πρόκειται να γίνει ανάσταση δικαίων και αδίκων». (Πράξεις 24:15) Μεταξύ των δικαίων θα είναι πιστοί άντρες και γυναίκες όπως ο Νώε, ο Αβραάμ και η Σάρρα. Μεταξύ των αδίκων θα είναι όσοι δεν ανταποκρίθηκαν στους κανόνες του Θεού επειδή δεν είχαν την ευκαιρία να τους μάθουν και να τους εφαρμόσουν. Πού θα βρίσκονται οι αναστημένοι; Μερικοί ανασταίνονται σε αθάνατη πνευματική ζωή στους ουρανούς για να κυβερνήσουν τη γη μαζί με τον Χριστό ως βασιλιάδες και ιερείς. (Αποκάλυψη 5:9, 10) Εντούτοις, οι περισσότεροι θα επανέλθουν σε ζωή στη γη. Θα απολαμβάνουν αιώνια ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο.—Λουκάς 23:39-43. Πότε θα γίνει η ανάσταση; Στο μέλλον, όταν οι πονηροί θα έχουν εξαλειφθεί από τη γη. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι θα λάβει χώρα μια ευρύτερης κλίμακας ανάσταση στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού, κατά την οποία η γη θα μεταμορφωθεί σε παράδεισο.—Αποκάλυψη 20:6. Έχουν οι παραδόσεις του Πάσχα κάποια σχέση με την ανάσταση; Όλα ανεξαιρέτως τα πασχαλινά έθιμα, όπως τα κουνέλια, τα κουλούρια, τα βαμμένα αβγά και οι λαμπάδες, υιοθετήθηκαν από ειδωλολατρικές θρησκείες. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σχέση με την ανάσταση του Ιησού, την οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει το Πάσχα. Έχει αυτό καμιά σημασία; Ναι. Ο Λόγος του Θεού μάς προστάζει να αποχωριστούμε από την ψεύτικη θρησκεία και να “λατρεύουμε τον Πατέρα με πνεύμα και αλήθεια”.—Ιωάννης 4:23· 2 Κορινθίους 6:17. Αν ο Ιησούς είναι ο Θεός, όπως διδάσκουν μερικές εκκλησίες, ποιος τον ανέστησε; Ο Ιησούς δεν είναι ο Θεός, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, αλλά ο Γιος του Θεού. Ο Ιεχωβά τον ανέστησε από τους νεκρούς. (Ρωμαίους 10:9) Κάποιος λόγιος της Γραφής αναφέρει: «Είναι αδιανόητο να ανέστησε κάποιος τον εαυτό του—ακόμη και ο Χριστός».* Η Σκοπιά | Μάρτιος 2013 Για περισσότερες απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, δείτε το βιβλίο Τι Διδάσκει Πράγματι η Αγία Γραφή;, κεφάλαια 7 και 8, που είναι έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ή επισκεφτείτε τον ιστότοπο www.jw.org/el.

Η απάντηση της Αγίας Γραφής Η γιορτή του Πάσχα, με τη μορφή που έχει σήμερα, δεν βασίζεται στην Αγία Γραφή. Επιπλέον, πολλά από τα έθιμά της προέρχονται από αρχαίες ειδωλολατρικές γιορτές της γονιμότητας. Εξετάστε τα ακόλουθα. Ιστορική προέλευση: Το Πάσχα ήταν γιορτή των Εβραίων την οποία τηρούσαν σε ανάμνηση της απελευθέρωσής τους από την Αίγυπτο. Ο Χριστός όμως το κατάργησε και το αντικατέστησε με την τήρηση της Ανάμνησης του θανάτου του. (1 Κορινθίους 11:24) Το Πάσχα εισάχθηκε στη Χριστιανοσύνη μετά τους αποστολικούς χρόνους. Ο καθηγητής θεολογίας Ν. Καλογεράς αναφέρει ότι “οι πρώτοι που εισήγαγαν τις ετήσιες γιορτές των Ιουδαίων στην εκκλησία δίνοντάς τους έννοια χριστιανική ήταν οι εξ Ιουδαίων χριστιανοί, οι οποίοι και μετά τη μεταστροφή τους στη Χριστιανοσύνη εξακολουθούσαν να τηρούν τις γιορτές του ιουδαϊκού νόμου”. (Χριστιανική Αρχαιολογία, σ. 134, Αθήνα 1902, Έκδοση Α. Κωνσταντινίδης) Ωστόσο, η Αγία Γραφή καταδίκαζε εκείνους που επέμεναν να τηρούν τον Ιουδαϊκό νόμο.—Γαλάτες 4:9-11. Κουνέλια και λαγοί: Αυτά είναι σύμβολα της γονιμότητας τα οποία «προέρχονται από αρχαίες τελετουργίες και συμβολισμούς ειδωλολατρικών γιορτών της άνοιξης που γίνονταν στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή».—Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica). Αβγά: Οι ιστορικοί συνδέουν τα αβγά του Πάσχα με τις ανοιξιάτικες γιορτές της γονιμότητας. Για παράδειγμα, ο καθηγητής Στίλπων Κυριακίδης, σε ειδική μελέτη του, τα συνδέει με την προσφορά αβγών κατά τη λατρεία θεών της γονιμότητας όπως ο Άττις, ο Άδωνις και άλλοι. Ο θάνατος και η ανάσταση του Άττιος γιορτάζονταν από 22 έως 25 Μαρτίου, «όπως περίπου και το Πάσχα». Την τρίτη μέρα της γιορτής, γνωστή ως «ημέρα του αίματος», οι ιερείς του, ευρισκόμενοι σε κατάσταση έκστασης, έκαναν τομές στο σώμα τους σκορπίζοντας το αίμα τους στο βωμό, οι δε υποψήφιοι ιερείς ευνουχίζονταν και πρόσφεραν τα μέλη τους στην Κυβέλη. “Δεν είναι λοιπόν διόλου απίθανο ότι και το κόκκινο χρώμα των αβγών είναι υπόλειμμα της λατρείας του Άττιος και μάλιστα της ημέρας του αίματος. Βάφονται κόκκινα κατά την ημέρα ακριβώς των αγίων παθών, την κόκκινη Πέφτη, η οποία αντιστοιχεί στην ημέρα του αίματος”.—«Τα Κόκκινα Αβγά του Πάσχα», Πεπραγμένα του Θ΄ Διεθνούς Βυζαντινολογικού Συνεδρίου, 1953, Εκδόσεις Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Επιτάφιος: Το βιβλίο Ο Τελετουργικός Θρήνος στην Ελληνική Παράδοση, σ. 113-146, της Μάργκαρετ Αλεξίου, (Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2008) παραλληλίζει το έθιμο της περιφοράς του Επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή «με αντίστοιχες τελετουργικές συνήθειες της αρχαιότητας» σε γιορτές για το θάνατο και την αναγέννηση ειδωλολατρικών θεών όπως ο Άδωνις. Λόγου χάρη στα Αδώνια, οι γυναίκες στόλιζαν με πολύχρωμα λουλούδια το νεκρικό κρεβάτι στο οποίο υπήρχε το ομοίωμα του θεού. Ακολουθούσε θρήνος με πένθιμα τραγούδια και πομπή με συνοδεία αναμμένων κεριών. Σύμφωνα με το ίδιο βιβλίο, “πολλές θεμελιώδεις συμβολικές διαστάσεις του αρχαίου ελληνικού θρήνου για τον θνήσκοντα θεό επιβίωσαν και εντάχθηκαν στην ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής”. Το σύγγραμμα Λαογραφικά Σύμμεικτα, Τόμος Α΄, σ. 80, (Νικόλαος Πολίτης, Έκδοση Π. Λεώνη, Αθήνα 1920) σχολιάζοντας την εισαγωγή ειδωλολατρικών εθίμων στο Χριστιανισμό, λέει: «Οι σύνοδοι και οι Χριστιανοί ιεράρχες ... ανέχτηκαν τη διατήρηση παραδόσεων και προλήψεων που πήγαζαν από την πολυθεΐα φροντίζοντας μόνο να τις περιβάλουν με Χριστιανικό κάλυμμα». Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι δεν πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό ακολουθώντας παραδόσεις και έθιμα που τον δυσαρεστούν. (Μάρκος 7:6-8) Το εδάφιο 2 Κορινθίους 6:17 αναφέρει: «“Βγείτε από ανάμεσά τους και αποχωριστείτε”, λέει ο Ιεχωβά, “και πάψτε να αγγίζετε αυτό που είναι ακάθαρτο”». Επομένως, όσοι θέλουν να ευαρεστούν τον Θεό δεν γιορτάζουν αυτή τη γιορτή. https://www.jw.org/el/βιβλικές-διδασκαλίες/ερωτήσεις/

ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ ΡΩΤΟΥΝ . . . Είναι Πράγματι το Πάσχα Χριστιανική Γιορτή; Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica) περιγράφει το Πάσχα ως την «κύρια γιορτή της Χριστιανικής εκκλησίας, κατά την οποία εορτάζεται η Ανάσταση του Ιησού Χριστού». Είναι, όμως, Χριστιανική γιορτή; Για να πιστοποιηθεί η αυθεντικότητα κάποιου έργου τέχνης είναι καθοριστικής σημασίας η προσοχή στις λεπτομέρειες. Παρόμοια, για να διαπιστώσουμε αν το Πάσχα είναι Χριστιανική γιορτή, είναι σημαντικό να εξετάσουμε τις λεπτομέρειες. Κατ’ αρχάς, ο Ιησούς ζήτησε από τους ακολούθους του να τηρούν την ανάμνηση του θανάτου του, και όχι της ανάστασής του. Ο απόστολος Παύλος αποκάλεσε αυτή την περίσταση «το δείπνο του Κυρίου».—1 Κορινθίους 11:20· Λουκάς 22:19, 20. Επιπρόσθετα, πολλά από τα έθιμα του Πάσχα «σχετίζονται ελάχιστα» με την ανάσταση του Ιησού, δηλώνει η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, «αλλά προέρχονται από λαϊκά έθιμα». Για παράδειγμα, όσον αφορά τα δημοφιλή πασχαλινά σύμβολα όπως το αβγό και το κουνέλι, Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας (The Encyclopedia of Religion) δηλώνει: «Το αβγό συμβολίζει τη νέα ζωή που ξεπροβάλλει μέσα από τον προφανή θάνατο (τη σκληρότητα) του κελύφους». Και προσθέτει: «Το κουνέλι ήταν γνωστό ως ένα εξαιρετικά γόνιμο πλάσμα, και ως εκ τούτου συμβόλιζε τον ερχομό της Άνοιξης». Ο Φιλίπ Γουόλτερ, καθηγητής μεσαιωνικής λογοτεχνίας, εξηγεί πώς ενσωματώθηκαν αυτά τα έθιμα στον εορτασμό του Πάσχα. Γράφει ότι, «κατά τη διαδικασία του εκχριστιανισμού των ειδωλολατρικών θρησκειών», ήταν εύκολο να συνδεθεί η ειδωλολατρική γιορτή «της μετάβασης από το θάνατο του χειμώνα στη ζωή της άνοιξης» με την ανάσταση του Ιησού. Ο Γουόλτερ προσθέτει ότι αυτό ήταν το καθοριστικό βήμα για να εισαχθούν «Χριστιανικοί εορτασμοί» στο ειδωλολατρικό ημερολόγιο, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μαζική μεταστροφή. Αυτή η διαδικασία «εκχριστιανισμού» δεν έλαβε χώρα ενόσω ζούσαν οι απόστολοι, επειδή εκείνοι ενεργούσαν ως «ανασταλτικός παράγοντας» κατά της ειδωλολατρίας. (2 Θεσσαλονικείς 2:7) Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε ότι “μετά την αναχώρησή του θα σηκώνονταν άντρες και θα έλεγαν διεστραμμένα πράγματα για να παρασύρουν τους μαθητές πίσω τους”. (Πράξεις 20:29, 30) Επίσης, στα τέλη του πρώτου αιώνα, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε ότι κάποιοι ήδη παροδηγούσαν τους Χριστιανούς. (1 Ιωάννη 2:18, 26) Ο δρόμος για την επακόλουθη υιοθέτηση ειδωλολατρικών εθίμων ήταν πλέον ανοιχτός. «Μην μπαίνετε άνισα κάτω από τον ίδιο ζυγό με απίστους».—2 Κορινθίους 6:14 Ωστόσο, ορισμένοι ίσως πιστεύουν ότι η διατήρηση κάποιων ειδωλολατρικών εθίμων του Πάσχα δεν ήταν εσφαλμένη—ότι αυτό βοήθησε τους «ειδωλολάτρες» να κατανοήσουν καλύτερα τη σημασία της ανάστασης του Ιησού. Ο Παύλος, όμως, είχε εντελώς αντίθετη γνώμη. Παρ’ όλο που είχε δει πολλά ειδωλολατρικά έθιμα στα ταξίδια του ανά την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ποτέ δεν υιοθέτησε κάποιο από αυτά για να βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν καλύτερα τον Ιησού. Αντίθετα, προειδοποίησε τους Χριστιανούς: «Μην μπαίνετε άνισα κάτω από τον ίδιο ζυγό με απίστους. Διότι τι σχέση έχουν η δικαιοσύνη και η ανομία; Ή τι συμμετοχή έχει το φως με το σκοτάδι; “Γι’ αυτό, βγείτε από ανάμεσά τους και αποχωριστείτε”, λέει ο Ιεχωβά, “και πάψτε να αγγίζετε αυτό που είναι ακάθαρτο”».—2 Κορινθίους 6:14, 17. Πού οδηγεί αυτή η σύντομη εξέταση των λεπτομερειών; Αποκαλύπτει ξεκάθαρα ότι το Πάσχα δεν είναι Χριστιανική γιορτή. Η ΣΚΟΠΙΑ - 2015

http://wol.jw.org/el/wol/mp/r11/lp-g/lr/2003/431 Γιατί Δεν Γιορτάζουν το Πάσχα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Συνηθισμένες παρανοήσεις Μύθος: Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν γιορτάζουν το Πάσχα επειδή δεν είναι Χριστιανοί. Αλήθεια: Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι Χριστιανοί. Πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας μας και κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να “ακολουθούν τα ίχνη του πιστά”.—1 Πέτρου 2:21· Λουκάς 2:11. Μύθος: Δεν πιστεύετε στην ανάσταση του Χριστού. Αλήθεια: Όχι μόνο πιστεύουμε στην ανάσταση του Χριστού, αλλά και τη θεωρούμε θεμελιώδη διδασκαλία της Χριστιανικής πίστης. Αποτελεί μάλιστα σημαντικό θέμα του κηρύγματός μας.—1 Κορινθίους 15:3, 4, 12-15. Μύθος: Δεν σας νοιάζει που τα παιδιά σας στερούνται τη χαρά αυτής της γιορτής. Αλήθεια: Αγαπάμε τα παιδιά μας—κάνουμε το παν για να τα εκπαιδεύουμε και για να είναι ευτυχισμένα.—Τίτο 2:4. Γιατί δεν γιορτάζουν το Πάσχα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Η γιορτή του Πάσχα, με τη μορφή που έχει σήμερα, δεν βασίζεται στην Αγία Γραφή. Ο Ιησούς έδωσε εντολή να τηρούμε την επέτειο του θανάτου του, όχι της ανάστασής του. Εμείς τηρούμε την Ανάμνηση του θανάτου του κάθε χρόνο, την ημέρα που πέθανε, σύμφωνα με το σεληνιακό ημερολόγιο της Αγίας Γραφής.—Λουκάς 22:19, 20. Πιστεύουμε ότι η προέλευση των εθίμων του Πάσχα καθιστά αυτή τη γιορτή απαράδεκτη για τον Θεό, επειδή τα περισσότερα από αυτά τα έθιμα έχουν τις ρίζες τους σε αρχαίες τελετές γονιμότητας. Ο Θεός απαιτεί «αποκλειστική αφοσίωση», και προσβάλλεται αν η λατρεία μας περιλαμβάνει πράξεις τις οποίες δεν επιδοκιμάζει.—Έξοδος 20:5· 1 Βασιλέων 18:21. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η απόφασή μας να μη γιορτάζουμε το Πάσχα βασίζεται απόλυτα στην Αγία Γραφή, η οποία μας παροτρύνει να χρησιμοποιούμε «την πρακτική σοφία και την ικανότητα σκέψης» αντί να ακολουθούμε απλώς ανθρώπινες παραδόσεις. (Παροιμίες 3:21· Ματθαίος 15:3) Από την άλλη πλευρά, παρότι λέμε τι πιστεύουμε για το Πάσχα σε όσους μας ρωτούν, σεβόμαστε το δικαίωμα του καθενός να αποφασίζει ο ίδιος τι θα πράξει.—1 Πέτρου 3:15. https://www.jw.org/el/βιβλικές-διδασκαλίες/ερωτήσεις/

Ενόραση, Τόμος 1 Ποιο είναι το διάστημα «ανάμεσα στα δύο βράδια»; Αναφορικά με τη σφαγή του πασχαλινού αρνιού στις 14 Νισάν, οι Γραφές μιλούν για τα «δύο βράδια». (Εξ 12:6) Μολονότι μερικοί σχολιαστές της Ιουδαϊκής παράδοσης ισχυρίζονται ότι πρόκειται για το διάστημα από το μεσημέρι (όταν ο ήλιος αρχίζει να γέρνει) ως τη δύση, κατά τα φαινόμενα η ορθή σημασία είναι ότι το πρώτο βράδυ αντιστοιχεί στη δύση του ήλιου, ενώ το δεύτερο στην ώρα κατά την οποία το αντανακλώμενο φως του, ή αλλιώς το απόφωτο, εξαφανίζεται και πέφτει το σκοτάδι. (Δευ 16:6· Ψλ 104:19, 20) Ενόραση, Τόμος 1 Η Σκοπιά (2014) Πότε στη διάρκεια της 14ης Νισάν έπρεπε να σφάζεται το αρνί του Πάσχα; Ορισμένες μεταφράσεις της Γραφής λένε ότι έπρεπε να σφάζεται «ανάμεσα στα δύο βράδια», εννοώντας στο λυκόφως ή στο σούρουπο—μετά τη δύση του ήλιου αλλά προτού πέσει εντελώς το σκοτάδι. (Έξοδ. 12:6)—15/12, σελίδες 18, 19. Η Σκοπιά (2014)