Search the Community

Ο ναυαγός και η καλύβα του Ο μόνος επιζών από ένα ναυάγιο ξεβράστηκε σε ένα μικρό ακατοίκητο νησί. Προσευχόταν ένθερμα στον Θεό να τον σώσει. Κάθε μέρα κοίταζε τον ορίζοντα μην τυχόν διακρίνει κάποια βοήθεια, αλλά δεν φαινόταν καμιά. Εξαντλημένος, κατάφερε τελικά να χτίσει μια μικρή καλύβα από ξύλα που είχε βγάλει το κύμα στην ακτή για να προστατευτεί ο ίδιος από τα στοιχεία της φύσης και να στεγάσει τα λιγοστά υπάρχοντά του. Μια μέρα, αφού είχε πάει να βρει τροφή, γύρισε και βρήκε τη μικρή καλύβα του να έχει πάρει φωτιά, με τον καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό. Θεώρησε ότι είχε συμβεί το χειρότερο και ότι όλα είχαν χαθεί. Είχε μείνει εμβρόντητος μην μπορώντας να πιστέψει αυτό που συνέβαινε, με τη θλίψη και το θυμό του να ξεχειλίζουν. Φώναξε: “Θεέ! Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό;” Νωρίς την επόμενη ημέρα, τον ξύπνησε ο ήχος ενός πλοίου που πλησίαζε στο νησί! Είχε έρθει να τον σώσει! “Πώς ξέρατε ότι ήμουν εδώ;” ρώτησε ο κατάκοπος άντρας τους διασώστες του. “Είδαμε το σήμα καπνού που έκανες”, απάντησαν εκείνοι. Το Ηθικό Δίδαγμα Αυτής της Ιστορίας: Είναι εύκολο να αποθαρρυνόμαστε όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, αλλά δεν πρέπει να χάνουμε το κουράγιο μας, επειδή ο Ιεχωβά είναι ενεργός στη ζωή μας, ακόμα και όταν πονάμε και υποφέρουμε. Θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που θα έχετε την εντύπωση ότι η μικρή σας καλύβα γίνεται στάχτη. Μπορεί να είναι απλώς το σήμα καπνού που θα φέρει βοήθεια από τον Θεου πηγή :

Κρατήστε το πιρούνι σας! Ήταν μία νεαρή αδελφή μας η οποία έπασχε από μια ανίατη ασθένεια και οι γιατροί της είχαν δώσει 3 μήνες ζωής. Έτσι λοιπόν καθώς έβαζε τις εκκρεμότητες της «σε σειρά» επικοινώνησε με έναν πρεσβύτερο για να συζητήσουν μερικά πράγματα που αφορούσαν τις τελευταίες επιθυμίες της. Του είπε ποιοι ύμνοι ήθελε να ψαλλούν στην ομιλία, σε ποια εδάφια θα της άρεσε να δοθεί έμφαση, και με ποια ρούχα θα ήθελε να ταφεί. Όλα τακτοποιήθηκαν και ο πρεσβύτερος ήταν έτοιμος να φύγει, όταν η νεαρή μας αδελφή ξαφνικά θυμήθηκε κάτι πολύ σημαντικό γι αυτήν. «Ένα πράγμα ακόμα» είπε με έξαψη. «Τι είναι;» ρώτησε ο πρεσβύτερος. «Είναι πολύ σημαντικό» συνέχισε η αδελφή μας. «Θέλω να ταφώ με ένα πιρούνι στο δεξί μου χέρι.» Ο πρεσβύτερος έμεινε να κοιτάζει τη νεαρή κοπέλα μη ξέροντας τι να πει. «Σε εκπλήσσει αυτό, ε;», «Για να είμαι ειλικρινής με παραξένεψε το αίτημα σου.» είπε ο πρεσβύτερος. Η νεαρή μας αδελφή εξήγησε: «Μια φορά η γιαγιά μου, μου είχε πει μια ιστορία, και από τότε πάντα το εφαρμόζω. Από τότε πάντα προσπαθώ να μεταδώσω το μήνυμα στα άτομα που αγαπώ και σ’ αυτούς που χρειάζονται ενθάρρυνση. Όλα μου τα χρόνια όταν παρευρισκόμουν σε Χριστιανικές συγκεντρώσεις και σε φιλικά γεύματα, πάντα θυμάμαι όταν τα πιάτα άδειαζαν και καθάριζαν το τραπέζι, κάποιος μου ψιθύριζε ‘Κράτα το πιρούνι σου’. Ήταν το αγαπημένο μου σημείο, γιατί ήξερα πως κάτι καλύτερο θα ερχόταν. όπως κέικ σοκολάτα, η κάποιο άλλο αγαπημένο γλυκό. Κάτι υπέροχο και γλυκό!». Συνεχίζει «Έτσι, θέλω οι άνθρωποι να με δουν στο φέρετρο με ένα πιρούνι στο χέρι και θέλω να αναρωτηθούν ‘Τι σημαίνει το πιρούνι;’. Έπειτα θέλω να τους πεις: «Κρατήστε το πιρούνι σας. Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα.» Τα μάτια του πρεσβυτέρου γέμισαν με δάκρυα χαράς όταν αγκάλιασε την νεαρή αδελφή μας για να την αποχαιρετίσει. Ήξερε ότι αυτή θα ήταν από τις τελευταίες φορές που θα την έβλεπε σ αυτό το σύστημα. Αλλά ήξερε επίσης ότι η νεαρή αυτή αδελφή κρατούσε καλύτερα την πίστη για το ‘Νέο Σύστημα’ απ ότι αυτός. Είχε μεγαλύτερη πίστη στον παράδεισο από άτομα που είχαν περισσότερο από τη διπλάσια ηλικία από αυτήν, και περισσότερο από τη διπλάσια εμπειρία και γνώση. Αυτή ΗΞΕΡΕ πως κάτι καλύτερο ερχόταν. Στην κηδεία οι παρευρισκόμενοι που περνούσαν από το φέρετρο της νεαρής μας αδελφής έβλεπαν το όμορφο φόρεμα που φορούσε και το πιρούνι στο δεξί της χέρι. Ο πρεσβύτερος άκουγε συνέχεια να κάνουν μεταξύ τους την ερώτηση «Τι σημαίνει το πιρούνι;». Και κάθε φορά χαμογελούσε. Στη διάρκεια της ομιλίας, ο πρεσβύτερος τους ανέφερε τη συζήτηση που είχε με τη νεαρή αδελφή πολύ λίγο καιρό πριν πεθάνει. Τους είπε επίσης για το πιρούνι και τι σήμαινε γι αυτήν. Είπε στους παρευρισκομένους ότι δε μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται το πιρούνι και πιθανότατα ούτε κι οι ίδιοι θα το ξεχνούσαν ποτέ. Είχε δίκιο. Έτσι την επόμενη φορά που θα πιάσουμε το πιρούνι μας, ας μας υπενθυμίσει, ότι τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Η αδελφότητα είναι ένα σπάνιο κόσμημα, στην πραγματικότητα. Οι φίλοι μας, μας κάνουν να χαμογελούμε και μας ενθαρρύνουν να πετύχουμε. Μας ακούνε, μοιράζονται μαζί μας λόγια αίνου, και πάντα θέλουν να μας ανοίξουν την καρδιά τους. Να δείξουμε πόσο ενδιαφέρομαστε για αυτούς. Να ειμαστε πάντα εκεί γι αυτούς, ακόμα κι όταν ειμαστε εμείς αυτοί που τους χρειάζονται περισσότερο. Γιατί δεν ξέρουμε πότε θα είναι η σειρά τους να ‘κρατήσουν το πιρούνι μας’. Η Χριστιανική αγάπη δεν είναι απλά μια ευκαιρία αλλά μια γλυκιά ευθύνη και Χριστιανική υποχρέωση. Αυτή η εμπειρία απλά μας δείχνει την ανάγκη να κρατάμε τα «μάτια μας στο βραβείο» (2 Κορ. 4: 17, 18) Απλά να θυμομαστε να ‘Κραταμε το πιρούνι μας, τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα’. πηγή : https://www.theworldnewsmedia.org/topic/35669-πνευματικά-πετράδια-24-30-απριλίου/?do=findComment&comment=48520

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο έμβρυα. Το ένα έμβρυο ρωτάει το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» Το δεύτερο απαντάει: «Γιατί ρωτάς; Φυσικά και πιστεύω. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα». «Ανοησίες», λέει το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Και αν ναι, τι είδους ζωή θα είναι αυτή»; Το δεύτερο απαντάει: «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας, και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις, που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε τώρα». Το πρώτο απαντάει: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μάς δίνει την τροφή, και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά αποκλείεται». Το δεύτερο όμως επιμένει: «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι, και ίσως είναι διαφορετικό απ' ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μην μας χρειάζεται αυτός ο φυσικός 'σωλήνας' πια». Και το πρώτο απαντάει: «Ανοησίες. Αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά». «Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε την μητέρα μας, και αυτή θα μας φροντίσει». Τότε το πρώτο μωρό απαντάει: «Μητέρα, ποια μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»; Το δεύτερο λέει: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Στην πραγματικότητα ζούμε μέσα της. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει»! Τότε το πρώτο λέει: «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, οπότε μου φαίνεται λογικό ότι δεν υπάρχει». Και τότε το δεύτερο μωρό απαντάει: «Πολλές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς πραγματικά στο να ακούσεις... μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή να σε καλεί από πάνω»! Του Ούγγρου συγγραφέα Útmutató a Léleknek. Do you believe in Mother? http://www.patheos.com/blogs/geneveith/2015/02/do-you-believe-in-mother/