Niedziela 30 kwietnia

[ARchiv@L]

To jest moje imię po czas niezmierzony (Wyjścia 3:15).

Ci, którzy analizują starożytne hebrajskie manuskrypty biblijne, takie jak Zwoje znad Morza Martwego, są zdumieni tym, jak często występuje w nich tetragram — cztery hebrajskie litery oznaczające imię Boże. Imię to pojawia się nie tylko w tych starożytnych hebrajskich manuskryptach, ale także w niektórych kopiach greckiej Septuaginty z okresu między II wiekiem p.n.e. a I wiekiem n.e. Mimo bezsprzecznych dowodów, że święte imię Boga powinno znajdować się w Biblii, wiele przekładów całkowicie je pomija. W 1952 roku ukazał się przekład Revised Standard Version. W przeciwieństwie do przekładu American Standard Version z roku 1901 nie zawierał imienia Bożego. Dlaczego? W przedmowie do tego wydania powiedziano: „Stosowanie jakiegokolwiek imienia własnego w odniesieniu do jednego i jedynego Boga (...) jest absolutnie niestosowne dla powszechnej wiary Kościoła chrześcijańskiego”. Podobnie postąpili tłumacze wielu późniejszych przekładów — angielskich, jak też innojęzycznych. w15 15.12 2:3-5