ARchiv@L

.......

.......

Wyszedł mu na spotkanie Chuszaj Arkijczyk, mając długą szatę rozdartą, a na głowie proch (2 Sam. 15:32).
Aby dochować lojalności Bogu, Chuszaj, lojalny przyjaciel króla Dawida, musiał zdobyć się na odwagę. Jego lojalność została wystawiona na próbę, gdy syn Dawida Absalom zjednał sobie wielu Izraelitów i próbował przejąć Jerozolimę oraz tron (2 Sam. 15:13; 16:15). Dawid opuścił miasto, ale co miał zrobić Chuszaj? Poprzeć Absaloma czy pójść za sędziwym władcą, który ratował się ucieczką? Postanowił dochować lojalności królowi namaszczonemu przez Boga i spotkał się z Dawidem na Górze Oliwnej (2 Sam. 15:30). Dawid poprosił Chuszaja, żeby wrócił do Jerozolimy, udał przyjaciela Absaloma i udaremnił radę Achitofela. Ryzykując życie, Chuszaj dowiódł lojalności wobec Jehowy i spełnił prośbę Dawida. Zgodnie z modlitwą króla rada Chuszaja zniweczyła tę, której udzielił Achitofel (2 Sam. 15:31; 17:14). w16.02 4:15, 16

hhahahahahhaahahaa!!  yes, in the nights only. Am trying to learn what is inside the 'archives', or even better am looking for any of the articles that I can make "references" too ! And that is the english language only.... not to say anything about the other languages ! ahhhahahha 

 

Excellent,  very  good !   Aaaahh.....  you  are  walking  through  our  big  Archives  in the  night  -  hahaha   I  just  imagine  -  funny

Thank  you  for  that  report !  He  was  a  wonderful,  powerful  Brother   I  made  a  report  before  longer time.  It  does  give  a  Convention  video,  where  he  was  speaking  with  young  baptized  JW.....  I  look  today  for  you.  First  resting,  lol    ( now  he  is  near  Jehovah  and  Jesus...)

yes, I remember that there are some posts in the "archives" long time ago. (am sure Librarian knows that too). I made this 'reference' because his name appears this week's watchtower study lesson... 
https://wol.jw.org/en/wol/d/r1/lp-e/2017322?q=Leopold+Engleitner&p=par
thank you very much for your comments!

OPOWIADA LEOPOLD ENGLEITNER
Oficer SS wyjął pistolet, przystawił mi go do głowy i zapytał: „Jesteś gotowy na śmierć? Zastrzelę cię, bo i tak nic już z ciebie nie będzie”. „Jestem gotów” — odparłem, siląc się na opanowanie w głosie. Zamknąłem oczy i czekałem, aż pociągnie za spust — ale nic takiego nie nastąpiło. „Jesteś nawet za głupi, żeby umrzeć!” — wrzasnął, po czym cofnął broń od mojej skroni. Jak się znalazłem w tej niebezpiecznej sytuacji?
URODZIŁEM SIĘ 23 lipca 1905 roku w miejscowości Aigen-Voglhub, leżącej w Alpach Austriackich, jako najstarszy syn pracownika tartaku i córki rolnika. Moi rodzice byli ubodzy, ale pracowici. Dzieciństwo spędziłem w miasteczku Bad Ischl (niedaleko Salzburga), położonym wśród malowniczych jezior i urzekających gór.
Już jako dziecko często myślałem o niesprawiedliwości — nie tylko z powodu doskwierającej nam biedy, ale także dlatego, że cierpiałem na wrodzone skrzywienie kręgosłupa. Miewałem przez to bóle pleców i prawie nie mogłem się wyprostować. W szkole nie wolno mi było uczestniczyć w gimnastyce, toteż koledzy się ze mnie naśmiewali.
Pod koniec I wojny światowej, mając niespełna 14 lat, postanowiłem rozejrzeć się za jakąś pracą, aby wyrwać się z nędzy. Ciągle dokuczał mi głód. Dodatkowo osłabiały mnie nawroty wysokiej gorączki wywołanej grypą hiszpanką, która zabiła miliony osób. Kiedy zachodziłem do gospodarzy i pytałem o jakieś zajęcie, zwykle odpowiadali: „A cóż mógłby robić taki cherlak?” Jednak pewien życzliwy rolnik wynajął mnie do pracy.
Zachwycony miłością Bożą
Chociaż mama była gorliwą katoliczką, rzadko chodziłem do kościoła, głównie ze względu na liberalne podejście ojca do tej sprawy. Mimo to niepokoił mnie rozpowszechniony w religii katolickiej kult obrazów.
Pewnego październikowego dnia 1931 roku kolega zaprosił mnie na spotkanie religijne organizowane przez Badaczy Pisma Świętego, jak nazywano wówczas Świadków Jehowy. Otrzymałem tam odpowiedzi na ważne pytania, na przykład: Czy kult wizerunków podoba się Bogu? (Wyjścia 20:4, 5). Czy istnieje ogniste piekło? (Kaznodziei 9:5). Czy umarli zostaną wskrzeszeni? (Jana 5:28, 29).
Największe wrażenie zrobiła na mnie informacja, że Bóg nie aprobuje krwawych wojen, nawet tych toczonych rzekomo w Jego imię. Dowiedziałem się, że „Bóg jest miłością” i że nosi wzniosłe imię Jehowa (1 Jana 4:8; Psalm 83:18). Byłem zachwycony, iż dzięki Jego Królestwu ludzie będą mogli żyć wiecznie i szczęśliwie w ogólnoziemskim raju. Dowiedziałem się również o wspaniałych widokach roztoczonych przed pewną grupą niedoskonałych osób, które Bóg wybrał, aby razem z Jezusem sprawowały rządy w Królestwie niebiańskim. Byłem gotowy poświęcić wszystko na rzecz tego Królestwa. Dlatego w maju 1932 roku zostałem ochrzczony jako Świadek Jehowy. Krok ten wymagał odwagi, ponieważ w bardzo katolickiej wówczas Austrii panowała nietolerancja religijna.
W obliczu pogardy i sprzeciwu
Gdy wystąpiłem z Kościoła, moi rodzice bardzo się tym zmartwili, a ksiądz natychmiast obwieścił z ambony moje odejście. Sąsiedzi na znak pogardy spluwali mi pod nogi. Mimo to postanowiłem zostać kaznodzieją pełnoczasowym i w styczniu 1934 roku podjąłem służbę pionierską.
W naszym regionie rosły wpływy partii nazistowskiej, wskutek czego sytuacja polityczna stawała się coraz bardziej napięta. Gdy działałem jako pionier w dolinie Anizy w Styrii, policja wciąż deptała mi po piętach, toteż musiałem być ‛ostrożny jak wąż’ (Mateusza 10:16). W latach 1934-1938 na co dzień znosiłem prześladowania. Chociaż nie mogłem znaleźć pracy, odmówiono mi zasiłku dla bezrobotnych, a za działalność kaznodziejską trafiałem do więzienia — kilka razy na krótko, a cztery razy na dłużej.
Aneksja Austrii
W marcu 1938 roku do Austrii wkroczyły wojska hitlerowskie. W ciągu niewielu dni aresztowano i osadzono w więzieniach oraz obozach koncentracyjnych ponad 90 000 ludzi (około 2 procent dorosłych) pod zarzutem sprzeciwiania się reżimowi nazistowskiemu. Tutejsi Świadkowie Jehowy poniekąd spodziewali się takiego rozwoju wypadków. Latem 1937 roku grupa głosicieli z mojego rodzinnego zboru odbyła rowerami 350-kilometrową podróż do Pragi na zgromadzenie międzynarodowe. Dowiedzieli się na nim o okrutnym traktowaniu naszych współwyznawców w Niemczech. Najwyraźniej więc przyszła kolej na nas.
Gdy wojska hitlerowskie zajęły Austrię, Świadkowie Jehowy zaczęli organizować zebrania oraz prowadzić działalność kaznodziejską po kryjomu. Ponieważ literatury biblijnej, którą przemycano ze Szwajcarii, nie wystarczało dla wszystkich, bracia w Wiedniu potajemnie drukowali dodatkowe egzemplarze. Często rozwoziłem je jako kurier.
Obóz koncentracyjny
Kiedy 4 kwietnia 1939 roku razem z trojgiem chrześcijan obchodziłem w Bad Ischl Pamiątkę śmierci Chrystusa, aresztowało nas gestapo i przewiozło do siedziby policji w Linzu. Pierwszy raz w życiu jechałem wtedy samochodem, ale byłem zbyt zdenerwowany, żeby się z tego cieszyć. W Linzu szereg razy okrutnie mnie przesłuchiwano. Mimo to nie wyrzekłem się wiary. Pięć miesięcy później stanąłem przed sędzią śledczym w Górnej Austrii. Prowadzone przeciwko mnie postępowanie karne nieoczekiwanie przerwano, ale nie oznaczało to kresu moich udręk. W tym czasie pozostałą trójkę współchrześcijan wysłano do obozów koncentracyjnych, gdzie zmarli, dochowawszy wierności do samego końca.
Dnia 5 października 1939 roku, przebywając nadal w areszcie, dowiedziałem się, że zostanę przewieziony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie na terenie Niemiec. Na stacji kolejowej w Linzu wsiedliśmy do wagonów towarowych, w których porobiono dwuosobowe cele. Do jednej z nich trafiłem z byłym starostą krajowym Górnej Austrii doktorem Heinrichem Gleissnerem.
Wywiązała się między nami ciekawa rozmowa. Doktor Gleissner był szczerze przejęty moim ciężkim położeniem; nie mógł też pogodzić się z faktem, że za jego kadencji w podległym mu kraju związkowym Świadkowie Jehowy napotykali mnóstwo problemów prawnych. Powiedział z ubolewaniem: „Panie Engleitner, nie mogę cofnąć wyrządzonego zła, ale chcę szczerze przeprosić. Wygląda na to, że nasz rząd nie traktował was sprawiedliwie. Gdyby kiedykolwiek pan czegoś potrzebował, chętnie zrobię, co w mojej mocy”. Nasze drogi ponownie się zeszły po wojnie. Człowiek ten pomógł mi w uzyskaniu świadczeń emerytalnych dla ofiar nazizmu.
„Zastrzelę cię”
Do obozu w Buchenwaldzie przyjechałem 9 października 1939 roku. O tym, że wśród nowo przybyłych jest Świadek Jehowy, szybko dowiedział się naczelnik więzienia obozowego i zaczął się nade mną bezlitośnie znęcać. Gdy zrozumiał, że nie wyrzeknę się swych przekonań, powiedział: „Zastrzelę cię, Engleitner. Ale przedtem możesz napisać pożegnalną kartkę do rodziców”. Ilekroć jednak obmyślone słowa pociechy próbowałem przelać na papier, szturchał mnie w prawy łokieć, wskutek czego wychodziły mi bazgroły. Szydził wtedy: „Co za idiota! Nie potrafi nawet napisać prosto dwóch linijek. Ale czyż przeszkadza mu to czytać Biblię?”
Następnie naczelnik wyjął pistolet, przystawił mi go do głowy i — jak wspomniałem na początku — oznajmił, że pociągnie za spust. Potem wepchnął mnie do małej, zatłoczonej celi. Noc musiałem spędzić na stojąco. Ale i tak nie mogłem spać, ponieważ całe ciało miałem obolałe. Współwięźniowie „pocieszyli” mnie jedynie słowami: „Naprawdę nie warto umierać za jakąś głupią religię!” Doktor Gleissner, który siedział w sąsiedniej celi i słyszał, co się działo, powiedział z zadumą w głosie: „Prześladowanie chrześcijan znowu odsłania swe przerażające oblicze”.
Pewnej niedzieli latem 1940 roku wszystkich więźniów wezwano do pracy w kamieniołomie, choć niedziele zazwyczaj mieliśmy wolne. Był to odwet za „wykroczenia” kilku więźniów. Mieliśmy przenosić z kamieniołomu do obozu duże kamienie. Kiedy dwaj więźniowie próbowali mi włożyć na plecy taki ładunek, omal nie upadłem pod jego ciężarem. Nieoczekiwanie jednak przyszedł mi z pomocą groźny Lagerführer (kierownik obozu) Arthur Rödl. Widząc, jak się mozolę, powiedział do mnie: „Nie dojdziesz do obozu z tym kamieniem! Natychmiast go zrzuć!” Rozkaz ten wykonałem z ogromną ulgą. Rödl wskazał na znacznie mniejszy kamień, mówiąc: „Weź ten. Łatwiej ci będzie go nieść!” Następnie polecił naszemu dozorcy: „Niech Badacze Pisma Świętego wracają do baraków. Na dzisiaj im wystarczy!”
Pod koniec każdego dnia roboczego zawsze przebywałem w gronie współwyznawców. Staraliśmy się przekazywać sobie pokarm duchowy. Ktoś pisał na skrawku papieru jakiś werset biblijny i dawał go innym. Do obozu przemycono także całą Biblię i podzielono ją na poszczególne księgi. Na trzy miesiące dostałem Księgę Hioba, którą ukrywałem w skarpetach. Bardzo mi pomogła zachować niezłomność.
W końcu nadszedł 7 marca 1941 roku i znalazłem się w dużej grupie więźniów, którą przewieziono do obozu koncentracyjnego w Niederhagen. Z dnia na dzień czułem się coraz gorzej. Pewnego razu miałem z dwoma braćmi pakować narzędzia do skrzynek. Po wykonaniu tego zadania wracaliśmy do baraków z grupą więźniów. Kiedy jeden z esesmanów zauważył, iż nie nadążam za resztą, tak go to rozwścieczyło, że znienacka brutalnie mnie skopał. Wskutek doznanych obrażeń odczuwałem dotkliwy ból, ale mimo to nazajutrz poszedłem do pracy.
Zaskakujące uwolnienie
W kwietniu 1943 roku obóz w Niederhagen ostatecznie ewakuowano, a ja trafiłem do obozu zagłady w Ravensbrück. W czerwcu tego samego roku ku mojemu zaskoczeniu zaproponowano mi zwolnienie z obozu. Tym razem nie wymagano ode mnie wyrzeczenia się wiary, lecz jedynie zgody na dożywotnią pracę przymusową w gospodarstwie rolnym. Przystałem na to, chcąc się wyrwać z tego koszmaru. Kiedy poszedłem do lekarza obozowego na końcowe badanie, ten na mój widok wykrzyknął zaskoczony: „Przecież wciąż jesteś Świadkiem Jehowy!” „Ma pan rację, panie doktorze” — odparłem. „W takim razie nie rozumiem, dlaczego mielibyśmy cię zwolnić. A z drugiej strony wreszcie pozbędziemy się takiej nędznej kreatury”.
Jego słowa nie zawierały cienia przesady. Naprawdę byłem w bardzo kiepskim stanie. Skórę miałem częściowo nadżartą przez wszy, wskutek bicia nie słyszałem na jedno ucho, a całe moje ciało pokrywały ropiejące rany. Po 46 miesiącach nędzy, wiecznego głodu i przymusowej harówki ważyłem zaledwie 28 kilogramów. W takim stanie 15 lipca 1943 roku zostałem zwolniony z obozu w Ravensbrück.
Bez eskorty wróciłem pociągiem do rodzinnego miasteczka i zgłosiłem się do siedziby gestapo w Linzu. Oficer oddał mi pismo z moim zwolnieniem i przy okazji mnie ostrzegł: „Jeśli sądzisz, że cię wypuściliśmy, abyś dalej prowadził tę swoją podziemną działalność, to się grubo mylisz! Biada ci, jeśli kiedykolwiek przyłapiemy cię na głoszeniu”.
Nareszcie byłem w domu! Od chwili, gdy 4 kwietnia 1939 roku zostałem po raz pierwszy aresztowany, matka niczego nie zmieniła w moim pokoju. Nawet Biblia na nocnym stoliku wciąż leżała otwarta! Padłem na kolana i zwróciłem się do Boga w szczerej, dziękczynnej modlitwie.
Wkrótce zostałem skierowany do pracy w górskim gospodarstwie. Jego właściciel, którego znałem od dzieciństwa, wypłacał mi nawet niewielką pensję, choć nie musiał tego robić. Przed wojną zgodził się, bym ukrył na jego posesji trochę literatury biblijnej. Cieszyłem się, że teraz mogłem robić z niej dobry użytek i wzmacniać się duchowo. Niczego mi nie brakowało, więc postanowiłem przeczekać tam do końca wojny.
Ukrywam się w górach
Niezbyt długo jednak cieszyłem się spokojem i wolnością. W połowie sierpnia 1943 roku otrzymałem wezwanie do lekarza wojskowego na badania. Najpierw uznał mnie za niezdolnego do czynnej służby wojskowej z powodu mojego chorego kręgosłupa. Jednakże tydzień później ten sam lekarz zmienił orzeczenie i napisał: „Zdolny do służby frontowej”. Armia na jakiś czas straciła mnie z oczu, ale 17 kwietnia 1945 roku, na krótko przed zakończeniem wojny, trafiła na mój ślad i dostałem powołanie na front.
Zabrawszy trochę ubrań i jedzenia oraz Biblię, ukryłem się w pobliskich górach. Początkowo spałem pod gołym niebem, ale gdy pogoda się zmieniła i spadło pół metra śniegu, przemokłem do suchej nitki. Dotarłem do górskiej chaty położonej na wysokości prawie 1200 metrów nad poziomem morza. Dygocząc z zimna, rozpaliłem w kominku, dzięki czemu mogłem się ogrzać i wysuszyć ubranie. Wyczerpany, usnąłem na ławce przed kominkiem. Wtem obudził mnie silny ból. Moje ubranie zajęło się od ognia! Zacząłem turlać się po podłodze, żeby zdusić płomienie. Całe plecy miałem w pęcherzach.
Postanowiłem zaryzykować i zakradłem się przed świtem do gospodarstwa, w którym wcześniej pracowałem. Ale żona właściciela była tak wylękniona prowadzoną na mnie obławą, że kazała mi odejść. Poszedłem więc do rodziców. Z początku nawet oni wahali się mnie przyjąć, w końcu jednak pozwolili mi spać na strychu, a mama opatrzyła moje rany. Jednakże po dwóch dniach rodzice stali się tak niespokojni, że uznałem, iż lepiej będzie wrócić w góry.
Dnia 5 maja 1945 roku obudził mnie głośny warkot. Zobaczyłem nisko przelatujące samoloty alianckie. Zorientowałem się wtedy, że reżim hitlerowski został pokonany! Duch Jehowy dodał mi sił do przetrwania niewiarygodnych udręk. Przekonałem się o prawdziwości słów z Psalmu 55:22, które od samego początku moich trudności dodawały mi wiele otuchy. ‛Zrzuciłem swe brzemię na Jehowę’ i chociaż byłem fizycznie słaby, On mnie wspierał, gdy szedłem „doliną głębokiego cienia” (Psalm 23:4).
Moc Jehowy „doskonali się w słabości”
Po wojnie życie powoli wracało do normy. Początkowo pracowałem we wspomnianym gospodarstwie mego znajomego jako robotnik najemny. Z tego dożywotniego obowiązku zostałem zwolniony dopiero po interwencji amerykańskiej armii w kwietniu 1946 roku.
Po wojnie bracia w Bad Ischl i okolicach zaczęli regularnie urządzać zebrania i ze zdwojoną energią prowadzić działalność ewangelizacyjną. Zatrudniłem się jako stróż w pewnej fabryce, dzięki czemu mogłem pełnić służbę pionierską. Po jakimś czasie osiedliłem się w miejscowości Sankt Wolfgang, a w roku 1949 poślubiłem Theresię Kurz, która miała córkę z poprzedniego małżeństwa. Żyliśmy razem 32 lata, aż do śmierci mojej ukochanej żony w 1981 roku. Opiekowałem się nią ponad siedem lat.
Gdy Theresia zmarła, znowu podjąłem służbę pionierską, która pomogła mi dojść do siebie po tej bolesnej stracie. Obecnie usługuję jako pionier i starszy w zborze w Bad Ischl. Ponieważ poruszam się na wózku inwalidzkim, więc literaturę biblijną oraz rozmowy o nadziei na przyjście Królestwa Bożego proponuję ludziom napotykanym w miejscowym parku lub przed swoim domem. Ciekawe dyskusje biblijne dają mi wiele radości.
Z perspektywy czasu mogę potwierdzić, że mimo okropnych przeżyć nie popadłem w rozgoryczenie. Rzecz jasna niekiedy czułem się nimi przybity. Jednakże dzięki bliskiej więzi z Jehową Bogiem pokonałem te negatywne uczucia. W swoim życiu przekonałem się także o prawdziwości słów, które Pan skierował do Pawła: „Moc moja doskonali się w słabości”. Mając teraz prawie 100 lat, mogę powtórzyć za apostołem Pawłem: „Znajduję upodobanie w słabościach, w zniewagach, w potrzebach, w prześladowaniach i trudnościach — dla Chrystusa. Bo kiedy jestem słaby, wtedy jestem mocny” (2 Koryntian 12:9, 10).
Strażnica — 2005

AS TOLD BY LEOPOLD ENGLEITNER
The SS officer drew his pistol, held it to my head, and asked: “Are you ready to die? I’m going to pull the trigger because you’re really a hopeless case.” “I’m ready,” I said, trying to keep my voice steady. I braced myself, closed my eyes, and waited for him to pull the trigger, but nothing happened. “You’re even too stupid to die!” he shouted, removing the gun from my temple. How did I end up in such a desperate situation?
I WAS born on July 23, 1905, in the town of Aigen-Voglhub, nestled in the Austrian Alps. I was the eldest son of a sawmill worker and a local farmer’s daughter. My parents were poor but hardworking people. My early years were spent in Bad Ischl, near Salzburg, amid scenic lakes and breathtaking summits.
As a child, I would often muse about life’s injustices, not only because my family was poor but also because I suffered from congenital curvature of the spine. The backache caused by this disorder made it almost impossible for me to stand erect. At school, I was barred from gymnastics and thus became a target of ridicule among my classmates.
At the end of World War I, just shy of the age of 14, I decided that it was time to look for a job in order to escape poverty. Gnawing hunger was my constant companion, and I was weakened by bouts of high fever caused by the Spanish flu, which had sent millions to the grave. “What use could we possibly have for a weakling like you?” is how most farmers reacted to my request for work. However, one kind farmer did hire me.
Thrilled by God’s Love
Even though Mother was a devout Catholic, I rarely went to church, mainly because my father had liberal views on the matter. As for me, I was disturbed by the worship of images, so widely practiced in the Roman Catholic Church.
One day in October 1931, a friend asked me to accompany him to a religious meeting sponsored by the Bible Students, as Jehovah’s Witnesses were then known. There, I was given Bible answers to important questions, such as: Is image worship pleasing to God? (Exodus 20:4, 5) Is there a fiery hell? (Ecclesiastes 9:5) Will the dead be resurrected?—John 5:28, 29.
What most impressed me was the fact that God does not condone man’s bloodthirsty wars, even if they are said to be fought in His name. I learned that “God is love” and that he has an exalted name, Jehovah. (1 John 4:8; Psalm 83:18) I was thrilled to find out that by means of Jehovah’s Kingdom, humans will be able to live forever in happiness in an earth-wide paradise. I also learned of the marvelous prospect open to some imperfect humans who have been called by God to share with Jesus in God’s heavenly Kingdom. I was prepared to give my all for that Kingdom. So in May 1932, I was baptized and became one of Jehovah’s Witnesses. That step required courage, considering the religious intolerance prevailing in the strictly Catholic Austria of the time.
Facing Contempt and Opposition
My parents were horrified when I quit the church, and the priest was quick to spread the news from the pulpit. Neighbors would spit on the ground in front of me to show their contempt. Nevertheless, I was determined to join the ranks of full-time ministers, and I started pioneering in January 1934.
The political situation became increasingly tense because of the strong influence the Nazi party was gaining in our province. During my pioneer days in the Styrian Valley of Enns, the police were hot on my heels, and I had to be ‘cautious as a serpent.’ (Matthew 10:16) From 1934 to 1938, persecution was an inseparable part of my daily life. Though I was unemployed, I was denied unemployment compensation, and I was sentenced to several short and four longer prison terms because of my preaching activity.
Hitler’s Troops Occupy Austria
In March 1938, Hitler’s troops marched into Austria. Within a few days, over 90,000 people—about 2 percent of the adult population—were arrested and sent to prisons and concentration camps, accused of opposing the Nazi regime. Jehovah’s Witnesses were somewhat prepared for what was in store. In the summer of 1937, several members of my home congregation made the 220-mile [350 km] trip to Prague by bicycle to attend an international convention. There they heard of the atrocities perpetrated against our fellow believers in Germany. Clearly, now it was our turn.
From the day Hitler’s troops set foot in Austria, the meetings and the preaching activity of Jehovah’s Witnesses were forced underground. Though Bible literature was being smuggled across the Swiss border, there was not enough to go around. So fellow Christians in Vienna would secretly produce literature. I often served as a courier, delivering literature to the Witnesses.
To a Concentration Camp
On April 4, 1939, three fellow Christians and I were arrested by the Gestapo while we were observing the Memorial of Christ’s death in Bad Ischl. We were all taken by car to State police headquarters in Linz. That was my very first car ride, but I was too troubled to enjoy it. In Linz, I was submitted to a series of excruciating interrogations, but I did not renounce my faith. Five months later, I was brought before the examining justice in Upper Austria. Unexpectedly, criminal proceedings against me were dropped; yet that was not the end of my ordeal. In the meantime, the other three were sent to concentration camps, where they died, remaining faithful to the end.
I was kept in custody, and on October 5, 1939, I was notified that I would be taken to the Buchenwald concentration camp in Germany. A special train awaited us prisoners at the Linz train station. The boxcars were equipped with two-man cells. The man who shared the cell with me was none other than the former governor of Upper Austria, Dr. Heinrich Gleissner.
Dr. Gleissner and I struck up an interesting conversation. He was sincerely interested in my plight and was appalled that even during his time in office, Jehovah’s Witnesses faced countless legal problems in his province. He stated regretfully: “Mr. Engleitner, I cannot undo the wrong, but I do want to apologize. It seems that our government was guilty of a miscarriage of justice. Should you ever need any help, I would be more than willing to do what I can.” Our paths crossed again after the war. He helped me to receive government retirement pay for Nazi victims.
“I’m Going to Shoot You”
On October 9, 1939, I arrived at the Buchenwald concentration camp. Shortly thereafter, the bunker attendant was informed that a Witness was among the newcomers, and I became his target. He ruthlessly beat me. Then, after realizing that he could not make me renounce my faith, he said: “I’m going to shoot you, Engleitner. But before I do, I’m going to let you write a farewell card to your parents.” I thought of words of comfort I could write to my folks, but every time I put the pen to the paper, he knocked my right elbow, causing me to scribble. He jeered: “Such an idiot! He can’t even write two straight lines. But that doesn’t keep him from reading the Bible, does it?”
Next the attendant drew his pistol, held it to my head, and made me believe that he was going to pull the trigger, as I related at the outset of this account. Then he crammed me into a small, overcrowded cell. I had to spend the night standing. But I could not have slept anyway, since my whole body was aching. “Dying for some stupid religion is really such a waste!” was the only “comfort” my cell mates had to offer. Dr. Gleissner was in the adjacent cell. He heard what had happened and pensively said, “The persecution of Christians is once again rearing its ugly head!”
In the summer of 1940, all prisoners were ordered to report for quarry duty on a Sunday, even though we usually had Sundays off. This was a retaliatory measure for some inmates’ “misdemeanors.” We were ordered to carry large stones from the quarry into the camp. Two prisoners were trying to place a huge stone on my back, and I nearly collapsed under the weight. However, Arthur Rödl, the feared Lagerführer (camp supervisor), unexpectedly came to the rescue. Seeing my agonizing efforts to carry the stone, he said to me: “You’ll never make it back to the camp with that stone on your back! Put it down immediately!” That was an order I was relieved to obey. Then Rödl pointed to a much smaller stone, saying: “Pick that one up, and bring it into the camp. It’s easier to carry!” Afterward, turning to our supervisor, he ordered: “Let the Bible Students return to their barracks. They’ve worked enough for one day!”
At the end of each workday, I was always happy to associate with my spiritual family. We had arrangements for distributing spiritual food. A brother would write a Bible verse on a scrap of paper and pass it on to the others. A Bible had also been smuggled into the camp. It was taken apart and divided into individual books. For three months I was entrusted with the book of Job. I hid it in my socks. The account of Job helped me to remain steadfast.
Finally, on March 7, 1941, I joined a large convoy that was transferred to the Niederhagen concentration camp. My condition was getting worse by the day. One day, two brothers and I were ordered to pack tools into crates. After doing that, we accompanied another group of inmates back to the barracks. An SS man noticed that I was lagging behind. He got so furious that he brutally kicked me from behind without warning, causing serious injury. The pain was excruciating, but despite the pain I went to work the next day.
Unexpected Release
In April of 1943, the Niederhagen camp was finally evacuated. Following that, I was transferred to the death camp at Ravensbrück. Then, in June 1943, I was unexpectedly offered the opportunity of a discharge from the concentration camp. This time, release was not conditional on my abjuring my faith. I just had to agree to do forced labor on a farm for the rest of my life. I was willing to do that to escape the horrors of the camp. I went to the camp doctor for a final checkup. The doctor was surprised to see me. “Why, you’re still one of Jehovah’s Witnesses!” he exclaimed. “You’re right, Herr Doctor,” I answered. “Well, in that case I don’t see why we should give you a discharge. On the other hand, it would be such a relief to get rid of a wretched creature like you.”
His description was no exaggeration. My state of health was truly wretched. My skin had been partly eaten away by lice, beatings had left me deaf in one ear, and my whole body was covered with festering sores. After 46 months of deprivation, endless hunger, and forced labor, I weighed only 54 pounds [28 kg]. In that condition, I was discharged from Ravensbrück on July 15, 1943.
I was sent back to my hometown by train without a guard to escort me, and I reported to Gestapo headquarters in Linz. The Gestapo officer gave me my discharge papers and warned me: “If you think that we are releasing you so that you can persist in your underground activity, you are sadly mistaken! God help you if we ever catch you preaching.”
I was home at last! My mother had not changed a thing in my room since I was first arrested, on April 4, 1939. Even my Bible lay open on my bedside table! I got on my knees and said a heartfelt prayer of thanks.
I was soon assigned to work on a mountain farm. The farmer, a childhood friend, even paid me a small salary, though he was not obliged to do so. Before the war, this friend had given me permission to hide some Bible literature on his premises. I was happy to make good use of that small literature depot to gain strength spiritually. All my needs were satisfied, and I was determined to wait out the war on the farm.
Hiding in the Mountains
Those calm days of freedom were short-lived, however. In mid-August 1943, I was ordered to report to a military doctor for a medical examination. First, he declared that I was unfit for active service because of my bad back. However, a week later the same doctor revised his findings to read: “Fit for active service on the front lines.” The army lost track of me for a while, but on April 17, 1945, shortly before the end of the war, it finally caught up with me. I was drafted for service on the front lines.
Equipped with a few provisions and a Bible, I sought refuge in the nearby mountains. At first, I was able to sleep outdoors, but the weather took a turn for the worse, and two feet [.5 m] of snow fell. I got soaked to the skin. I made it to a mountain cabin located at nearly 4,000 feet [1,200 m] above sea level. Shivering, I got a fire going in the fireplace, and I was able to warm myself and dry my clothing. Exhausted, I fell asleep on a bench in front of the fireplace. Before long, I was abruptly awakened by intense pain. I had caught fire! I rolled around on the floor to extinguish the flames. My whole back was covered with blisters.
At great risk, I sneaked back to the mountain farm before daybreak, but the farmer’s wife was so scared that she sent me away, telling me that a manhunt was on to find me. So I went to my parents. At first, even my parents hesitated to take me in, but they finally let me sleep in the hayloft, and Mother tended to my wounds. After two days, however, my parents were so uneasy that I decided it would be best to hide in the mountains again.
On May 5, 1945, I was awakened by a loud noise. I caught sight of Allied airplanes flying low. At that moment, I knew that Hitler’s regime had been overthrown! Jehovah’s spirit had strengthened me to endure an unbelievable ordeal. I had experienced the truth of the words recorded at Psalm 55:22, which had comforted me so much at the outset of my trials. I had ‘thrown my burden upon Jehovah,’ and though I was physically weak, he had sustained me as I walked through “the valley of deep shadow.”—Psalm 23:4.
Jehovah’s Power “Made Perfect in Weakness”
After the war, life slowly got back to normal. At first, I worked as a hired hand on my farmer friend’s mountain farm. It was only after the U.S. occupation army intervened in April 1946 that I was released from my obligation to perform forced agricultural labor for the rest of my life.
At the end of the war, Christian brothers in Bad Ischl and the surrounding district started holding meetings regularly. They began preaching with renewed vigor. I was offered employment as a night watchman in a factory and was thus able to continue pioneering. Eventually, I settled down in the St. Wolfgang area, and in 1949, I married Theresia Kurz, who had a daughter by a former marriage. We were together for 32 years until my dear wife died in 1981. I had cared for her for over seven years.
After Theresia’s death, I resumed the pioneer service, which helped me get over the great sense of loss. I am presently serving as a pioneer and an elder in my congregation in Bad Ischl. Since I am confined to a wheelchair, I offer Bible literature and talk to people about the Kingdom hope in the Bad Ischl park or in front of my own home. The fine Bible discussions I have are a source of great joy to me.
In retrospect, I can attest that the dreadful experiences I was forced to endure did not embitter me. Of course, there were times when I felt downcast because of the trials. However, my warm relationship with Jehovah God helped me get over such negative periods. The Lord’s admonition to Paul, “My power is being made perfect in weakness” proved true in my life too. Now, at the age of nearly 100, I can join the apostle Paul in saying: “I take pleasure in weaknesses, in insults, in cases of need, in persecutions and difficulties, for Christ. For when I am weak, then I am powerful.”—2 Corinthians 12:9, 10.
 
 
The Watchtower (2005)
 
 

<3 ♫ <3 ♫ <3 .•*¨`*•..¸♥☼♥¸.•*¨`*•.♫ <3 ♫ <3 ♫ <3
 

Κυριακή 7 Μαΐου,     εδάφιο της ημέρας
Ήταν εκεί για να τον συναντήσει ο Χουσαΐ ο Αρχίτης, έχοντας σκισμένο το χιτώνα του και χώμα στο κεφάλι του.—2 Σαμ. 15:32.    
http://wol.jw.org/el/wol/dt/r11/lp-g/2017/5/7  
Μάρτυρες του Ιεχωβά    
    
Sunday, May 7    daily text
Hushai the Archite was there to meet him, with his robe ripped apart and dirt on his head.—2 Sam. 15:32.    
http://wol.jw.org/en/wol/dt/r1/lp-e/2017/5/7  
Jehovah's Witnesses    
    
Domingo 7 de mayo    texto diario
Aquí venía a su encuentro Husai el arkita, con su traje talar rasgado y tierra sobre la cabeza (2 Sam. 15:32).    
http://wol.jw.org/es/wol/dt/r4/lp-s/2017/5/7  
Testigos de Jehová    
    
Domingo, 7 de maio    texto do dia
Husai, o arquita, estava ali esperando por ele, com sua veste comprida rasgada e com terra na cabeça. — 2 Sam. 15:32.    
http://wol.jw.org/pt/wol/dt/r5/lp-t/2017/5/7  
Testemunhas de Jeová    
    
Воскресенье, 7 мая    СТИХ НА ДЕНЬ
Ему навстречу вышел архитянин Хусий; одежда на нем была разорвана, а голова посыпана землей (2 Сам. 15:32).    
http://wol.jw.org/ru/wol/dt/r2/lp-u/2017/5/7  
Свидетели Иеговы    
    
Niedziela 7 maja    tekst dzienny
Wyszedł mu na spotkanie Chuszaj Arkijczyk, mając długą szatę rozdartą, a na głowie proch (2 Sam. 15:32).    
http://wol.jw.org/pl/wol/dt/r12/lp-p/2017/5/7  
Świadkowie Jehowy    
    
Dimanche 7 mai    texte du jour
Voici que vint à sa rencontre Houshaï l’Arkite, la robe déchirée et de la terre sur la tête (2 Sam. 15:32).    
http://wol.jw.org/fr/wol/dt/r30/lp-f/2017/5/7  
Témoins de Jéhovah     
    
Sonntag, 7. Mai    tagestext
Huschai, der Arkiter, kam David entgegen mit zerrissenem langem Gewand und Erde auf seinem Kopf (2. Sam. 15:32)    
http://wol.jw.org/de/wol/dt/r10/lp-x/2017/5/7  
Zeugen Jehovas    
    
Domenica 7 maggio    scrittura del giorno
Ad incontrarlo c’era Husai l’archita, con la lunga veste strappata e terra sulla testa (2 Sam. 15:32)    
http://wol.jw.org/it/wol/dt/r6/lp-i/2017/5/7  
Testimoni di Geova    
    
zondag 7 mei    dagtekst
Husai, de Arkiet, kwam hem hier tegemoet, met zijn lange gewaad gescheurd en aarde op zijn hoofd. — 2 Sam. 15:32.    
http://wol.jw.org/nl/wol/dt/r18/lp-o/2017/5/7  
Jehovah’s Getuigen    
    
Söndag 7 maj    dagens text
Arkiten Husaj [kom] emot honom med sin långa klädnad sönderriven och med jord på huvudet. (2 Sam. 15:32)    
http://wol.jw.org/sv/wol/dt/r14/lp-z/2017/5/7  
Jehovas vittnen    
    
7 Mayıs Pazar    gunun ayeti
[Davut] Arklı Huşay’la karşılaştı. Adam giysisini yırtmış, başına toprak saçmıştı (2. Sam. 15:32).    
http://wol.jw.org/tr/wol/dt/r22/lp-tk/2017/5/7  
Yehova’nın Şahitleri    
    
E diel, 7 maj    shkrimi i dites
Përpara i doli arkiti Hushai me petkun e gjatë të shqyer e me dhé mbi kokë.—2 Sam. 15:32.    
http://wol.jw.org/sq/wol/dt/r41/lp-al/2017/5/7  
Dëshmitarët e Jehovait    
    
Неделя, 7 май    ТЕКСТ ЗА ДЕНЯ
Срещна го архиецът Хусай, който беше с раздрана дреха и глава, посипана с пръст. (2 Царе 15:32)    
http://wol.jw.org/bg/wol/dt/r46/lp-bl/2017/5/7  
Свидетели на Йехова    
    
Duminică, 7 mai    textul zilei
I-a ieșit în întâmpinare Hușai, architul, cu roba sfâșiată și cu țărână pe cap. (2 Sam. 15:32)    
http://wol.jw.org/ro/wol/dt/r34/lp-m/2017/5/7  
Martorii lui Iehova    
    
Linggo, Mayo 7    teksto ngayon
Sumasalubong sa kaniya si Husai na Arkita, na hapak ang kaniyang mahabang damit at may lupa sa kaniyang ulo.—2 Sam. 15:32.    
http://wol.jw.org/tl/wol/dt/r27/lp-tg/2017/5/7  
Mga Saksi ni Jehova    
 
 

Song 65 “This Is the Way” — Special Musical Video Presentation
Song  No. 65   “This Is the Way”   Special  Musical  Video  Presentation....
Its  a  recording  from  our  Bethel - musicians ❤  ( only  the  BEST  for  us )
I  want  giving  you  some  nice  things  for  your  heart ❤  in  our  difficult  time !
Enjoy,  my  Brothers  and  Sisters....  take  a  little  rest  for  our  songs
After,  you  are  feeling  better,  I  think  so....  ;-))   Its  with  text,  so  you  can  sing  a  little
(Isaiah 30:20, 21)
1. There is a way of peace, The way you’ve come to know. It is the way you learned, The way of long ago, The way that Jesus taught you When his voice you heard. This is the way of peace, Found in Jehovah’s Word.
(CHORUS) This is the Way to life; This is the Way. Don’t look aside; Not for a moment stray! God’s voice is calling: ‘This is the Way; Do not look back, for yes, This is the Way.’
2. There is a way of love, No need to look around. God’s voice has shown the way He lets himself be found. His love is full and good; His love is warm and true. This is the way of love; It touches all we do.
(CHORUS) This is the Way to life; This is the Way. Don’t look aside; Not for a moment stray! God’s voice is calling: ‘This is the Way; Do not look back, for yes, This is the Way.’
3. There is a way of life, No need to look behind. Our God has promised us: No better way we’ll find, No higher way to peace, No finer way to love. This is the way to life, Thanks to our God above.
(CHORUS) This is the Way to life; This is the Way. Don’t look aside; Not for a moment stray! God’s voice is calling: ‘This is the Way; Do not look back, for yes, This is the Way.’
(See also Ps. 32:8; 139:24; Prov. 6:23.)
 

Song  No. 97- Forward,  You  Ministers  of  the  Kingdom ! — Special  Musical  Video  Presentation.  Enjoy  again ;-)   with  text....
Wonderful  songs  from  our  big  Bethel
Jehovah  is  happy,  when  we're  singing  Kingdom songs ❤
(2 Timothy 4:5)
1. Go forward in preaching the Kingdom To people in ev’ry land. With love in your hearts for your neighbor, Help meek ones to take their stand. Our service to God is a priv’lege; His word we are glad to proclaim. Go out in the field and keep preaching; Give witness to God’s holy name.
(CHORUS) Forward, boldly preach the Kingdom message ever far and wide. Forward, faithful, loyally remaining on Jehovah’s side.
2. True ministers keep pressing forward With God’s prize of life in view. We follow the steps of our Master With hearts that have been made new. The good news of God’s coming Kingdom Is something that all need to hear. We preach in the strength of Jehovah; With him there is nothing to fear!
(CHORUS) Forward, boldly preach the Kingdom message ever far and wide. Forward, faithful, loyally remaining on Jehovah’s side.
3. Together we press ever forward, God’s remnant and other sheep. The old and the young men and women In step with the truth do keep. Our service we hold to be sacred; Our worship is never routine. To God may we prove ever worthy By conduct that’s holy and clean.
(CHORUS) Forward, boldly preach the Kingdom message ever far and wide. Forward, faithful, loyally remaining on Jehovah’s side.

Do Not Be Afraid (a song For Russian Jehovah's Witnesses)
 

Do Not Be Afraid (a song For Russian Jehovah's Witnesses)
 

@Kurt Thank you I will share! 

Dear @Kurt  thank you very much for your wonderful report about the new WARWICK Bethel. So detailed and the great video,  WOW,  a nice insight for us all !  I hope, many of us can see your report?
Greetings from Germany  

Do Not Be Afraid (a song For Russian Jehovah's Witnesses)
 

NEW  WORLD  WARWICK  CENTER,  HEADQUARTERS,  USA 
The  beautiful  entrance  hall ❤

<3 ♫ <3 ♫ <3 .•*¨`*•..¸♥☼♥¸.•*¨`*•.♫ <3 ♫ <3 ♫ <3
 

✔️??? 

Museum on Jehovah's Name at World Headquarters, Warwick, New York